اشعار

در قــبــلــه‌گــه راز فـرود آمـد مـاه            یــا زادگـــه عــلــی بــود بــیـت‌ الله

از كـثـرت اشـتـیاق، دیوار شكـافت            تا ایـن‌كـه ره وصـال گـردد كـوتـاه

مهمان چو در آغوش حرم جای گرفت            افــكــنــد خــدای پــرده بـر سِـرُ الله

در بـسـته و دیـوار به هـم آمـده بود            جمعی همه خیره گشته بر آن درگاه

از راز و نـیـاز بـنـده و مـعـبـودش            در خـلـوت آن خـانـه نشد كس آگاه

در بـاز نشد گرچه بـسی كـوشـیدند            هر دیده به صد سؤال می‌كرد نگاه

هر جا سـخـن از قـصـۀ بیت‌الله بود            افــتـــاد حـكــایـت حــرم در افــواه

نومید شدند و مات و حیران ماندند            تـا بـاز مـگـر خـدای بـگـشـایـد راه

تا این‌كه به پیش چشم حیرت‌زدگان            دیـوار شـكـافـت بـار دیـگـر نـاگــاه

از بـیـت خــدا بـــرون یــد الله آمــد            لا حـــولَ و لا قـــوةَ إلّا بـــالـــلـــه

شد حبس نفس‌ها چو جـمالـش دیدند            تـا آیــنــه گَـرد غــم نـگــیـرد از آه

بــا بـنـتِ اســد خــود اســد الله آمــد            از بـیـت اَحَـد مـهـر درآمـد بـا مــاه

بـوسـنـد خــلایـق حـجـر الاسـود را            چون یاد كنند از آن خط و خال سیاه

خامـوش حـسانا كه مـقـام است بلند            ترسـم بـود این گـفـتـه كـوتـاه گـنـاه

روز و شب بر لب خود آیۀ لبخندی داشت            در فـراوانی غم‌ها دل خرسندی داشت

عـرش از روز ازل خـانۀ او بود ولی            در شگفتیم که با خاک چه پیوندی داشت

از دَرِ قلعه بپرسید، خودش خواهد گفت            فاتح قـلعه چه بازوی تنـومـندی داشت

شرط توحیدِ حقیقی‌ست ارادت به علی            هر که شد بندۀ مولا چه خداوندی داشت

مادرم در شُرُف مرگ فقط گفت: علی            پدرم موقع مُردن به لبـش پـندی داشت

که به این طایفه در هر دو جهان راغب باش            پـسـرم! طالـبِ فـرزنـد ابـوطالـب باش

سه روز بود، که در مکّه بی‌قراری بود            نگـاه کـعـبه، پُر از چـشم‌انتظاری بود

سه روز؛ صبح شد و، سایبان «حِجر و حَجَر»            سحـابِ رحـمـت و ابرِ امـیدواری بود

به احـتـرام شـکـوفـایـی گـل تــوحـیــد            سه روز؛ کار حرم عشق و رازداری بود

زِ هجر روی علی، کار «حِجر اسماعیل»            در این سه روز و سه شب، ندبه بود و زاری بود

پس از سه روز؛ از آن روی ماه پرده گرفت            حرم که محـرم اسـرار کـردگاری بود

صفای آینه از چشم «مَروه» می‌تابـید            شمیم عاطفه از، «مُستَجار» جاری بود

زمین به مقدم مـولـود کعـبه، می‌نازید            هوا هوای بهـشـتی، زمان بهـاری بود

فـرشـتـگـان خـدا، در مـقـام ابـراهــیـم            سرودشان، غزل عشق و بی‌قراری بود

سحـر به زمـزم توحـیـد، آبرو بخـشید            علی، که زمزمۀ چشمه در صحاری بود

قسم به وحی و نبوّت که در کنار نـبی            عـلی تمـام وجودش، وفـا و یـاری بود

نشست بر لبش آیات «مؤمنون» آری            عـلی که جـلـوۀ آیـات جـان‌نـثاری بود

چگونه نخل عدالـت نمی‌نشست به بار            که اشک چشم عـلی، گرم آبـیاری بود

امیـر ظـلـم‌سـتـیـز، افـسـر یـتـیـم‌نـواز!            یـگــانـه آیـنـۀ عـدل و اسـتـواری بـود

همین نه مکّه از او عطر ارغوانی یافت            مدیـنـه، از نَـفَـس او بنـفـشـه‌کاری بود

علی، تجسّم اخلاص و صبر بود و امید            عـلـی، تـبـلـور ایـمـان و پـایداری بود

عــلـی، بـه واژۀ آزادگـی تـَــقـدّس داد            عـلی، تـجـلّی ایـثـار و بـردبـاری بـود

جهان کوچک ما حیف درنیافت که او            پُر از کرامت فضل و بزرگواری بود!؟

قـسم به کـعـبه که سجّـادۀ گـل‌افـشانش            زِ خـون جـبهـۀ او بـاغ رستگاری بود

دست خـدا و نفـْسِ پـیـمبر فقط علی‌ست            شمشیر و شیرِ خالـقِ اکبر فقط علی‌ست

بعد از نـبـی به امـر خـداونـد ذوالجـلال            ما را امام و هادی و رهبر فقط علی‌ست

دست خـدا که با سر انگـشـت خـویـشتن            خورشید را نمـود مـسخـر فقط علی‌ست

بر آن دو تن که هر دو ز خیبر گریختند            اعلان کـنید فـاتـح خـیـبر فـقط علی‌ست

این نـام را مـبـاد به دیـگـر کـسان دهند            این حق حیدر است که حیدر فقط علی‌ست

مردی که جان به دست، شب لیلة المبیت            جای رسول خفت به بستر فقط علی‌ست

ای تـشـنـگـان حـشـر به حـق خـدا قـسم            باور کـنـید سـاقـی کـوثـر فقـط علی‌ست

مردی که در مهاجر و انصار از نخست            گردیـد با رسـول بـرادر فـقـط عـلی‌ست

دیـوار کـعـبه سـیـنـه گـشود از برای او            مولود بیت حـضرت داور فقط علی‌ست

نوزاد بیت و صاحـب بیت و امـیر بیت            مهمان بیت هـمـره مـادر فـقـط علی‌ست

آن شـیـر کـبـریـا کـه در ایــام کــودکـی            از هم دریـد پـیـکـر اژدر فقط عـلی‌ست

روز احــد بـه رغــم تــمــام فــراریــان            یاری که گشت دور پیمبر فقط علی‌ست

از مــنـبــر رســول خــدا آیــد ایـن نــدا            بعد از رسول، صاحب منبر فقط علی‌ست

کس را چه زهره تا که شود کفو فاطمه            آن کس که شد به فاطمه شوهر فقط علی‌ست

ممدوح «انّما» که خـدا گـفـته در کـتاب            گفـتـیم و گـفـته‌اند مکـرر؛ فقط علی‌ست

در روز حـشــر پـیـشـروِ خــتــم انـبـیــا            صاحب علَم به عرصۀ محشر فقط علی‌ست

شاهی که رَخت کهنه به تن کرد و رَخت نو            با دست خویش داد به قنبر فقط علی‌ست

دست خـدا که یک‌تـنه در عـرصۀ نـبرد            بگرفت سر ز عمر دلاور فقط علی‌ست

در فتح بدر و خـیبر و در خـندق و احد            بالله قـسـم امـیـر مظـفـّر فـقـط عـلی‌ست

آن بت‌شـکـن که در حـرم خاص کـبریا            بگذاشت پا به دوش پیمبر فقط علی‌ست

« اِلّا عــلـی» نــدای خـدا بــود در اُحـد            ممـدوح این نـدای منـور فـقـط علی‌ست

فرمود مصطفی که منم شهر علم و بس            این شهر علم را که منم، "در" فقط علی‌ست

آن کـو به کـودکی به رسـول خـدا مـدام            بوده انیس و مونس و یاور فقط علی‌ست

گو صد خـلیفه بعد پیـمبر فقـط علی‌ست            آن را که حق نموده مقرر فقط علی‌ست

«میثم» امیر خلـق و رفـیقِ فـقـیرِ شهر            در عـالـم وجـود سـراسـر فقط علی‌ست

می‌زنم می، می‌کشم هو ساقی کوثر علی            می‌شود روز جزا با عشق تو محشر علی

ابـروی تو قـاب او ادنای پیـغـمـبر علی            حُبِّ تو تنهی عن الفحشاء والمنکر علی

من کـیـم خـاک قـدوم میـثم و قـنبر علی

یک نخ از هر وصلۀ نعلین تو حبل المتین            رازدار رازهـای چـاه تـو روح الامـیـن

در امان می‌ماند از کید همه این سرزمین            یا امـیـن الله فی ارضه امـیـرالـمـؤمـنین

سایـۀ تو هست حتماً بر سر رهبر علی

یک لغت از حرف تو دارد دوصد معجم فقط            همچو اقـیانـوسی و پیش تو دریا نم فقط

از تـمام دشـمنان سر می‌زنی از دم فقط            می‌شـنـاسم من تو را تنها یل عـالـم فقـط

می‌شـنـاسندت یـهـودی‌ها؛ یل خیبر علی

جلـوۀ دست خـدا در غـزوۀ خـندق تویی            در تـمـام آفـرینـش خـالص مـطلق توئی

ای صراط المستـقیم ما فقط برحق تویی            می‌شود آنکس که روح ما به او ملحق تویی

می‌کشد سوی نجف، دائم دل ما پر علی

بر سر مهمانی‌ات هرشب چه قیل و قالی است            نان و خرمایی که از دست تو باشد عالی است

یا من ارجوه لکل خیر، دستم خالی است            گوشه‌گـیری من بیچاره از بی‌بالی است

تو کرم کردی و شد حال دلم بهـتر علی

ابـرم و بـاران نـثـار این محاسن می‌کنم            گریه بر یک غربت بی‌حد و ممکن می‌کنم

روضه‌ای نذر شما از صدق باطن می‌کنم            ناخـودآگاه است اینکه یاد محسن می‌کنم

می‌شود هربار حرفی از علی‌اصغر علی

به جز از علی نباشد به جهان گره‌گشایی            طلب مدد از او کن چو رسد غم و بلایی

چو به کار خویش مانی در رحمت علی زن            به جز او به زخم دل‌ها ننهد کسی دوایی

ز ولای او بزن دم که رها شوی ز هر غم             سر کوی او مکان کن بنگر که در کجایی

بـشناخـتم خـدا را چو شـنـاخـتم عـلی را             به خدا نبرده‌ای پی اگر از عـلی جدایی

علی ای حقیقت حق علی ای ولی مطلق             تو جـمال کـبریـایی تو حـقـیقـت خدایی

نظری ز لطف و رحمت به من شکسته دل کن             تو که یار دردمندی تو که یار بیـنوایی

همه عمر همچو "شهری" طلب مدد از او کن            که به جز علی نباشد به جهان گره‌گشایی

متأسفانه چند سالی است در بدعتی تازه و کاملا تحریفی به استناد یک خواب تخیلی و نادرست روز دهم ماه رجب را سالروز ولادت حضرت علی اصغر اعلام می کنند از آنجائیکه اصلی ترین رسالت این سایت مقابله با تحریفات و بدعت ها می باشد از بارگذاری اشعار در این خصوص معذوریم

جهت کسب مستندات تحریفی بودن این تاریخ به قسمت روایات تاریخی مراجعه کرده و یا در همین جا کلیک کنید

یک عمر ناز یـار کـشیدن به ما رسید            تا کـوچـۀ نـگـار دویـدن بـه مـا رسـید

از دستِ غِیر نان نچشیدن به ما رسید            این فقـر را به نقـد خریدن به ما رسید

عمری‌ست زیرِ دِین تو مشغـول‌ذِّمه‌ایم

مـا مـسـتـمـنـد کـویِ جــوادُ الاَئِـمـه‌ایـم

آئـیــنـه‌دارِ نــورِ خــداونـدگــارِ عـشـق            طـوبـای سـرو قـامتِ بـاغِ دیـارِ عـشق

روشـن‌تـرین ستـارۀ دنـبـالـه‌دارِ عـشق            ای سـومـین محـمـدِ ایل و تـبار عـشق

امــواج را بـه سـیـنـۀ دریـا گـذاشـتــی

پـیـغـمـبـرانـه پـای بـه دنـیـا گـذاشـتـی

در عمق شب چراغِ به شکلِ قمر تویی            خـورشـیدِ کـائـنـاتِ بـدونِ سحـر تویی

آن تحـفه‌ای که داده خدایت خـبر تویی            پـنجـاه سال حـاصل صـبـر پـدر تـویی

یوسـف‌تـرین مسافـر یعـقـوب ما سلام

بـانـیِ خـنـده‌هــای امــامِ رضــا ســلام

از شعـله‌های شـمعِ شـبت دود می‌رسد            از چشمه‌های چـشم ترت رود می‌رسد

از دخل کسب و کار غمت سود می‌رسد            از سـفـره‌هـای خـانۀ تو جـود می‌رسد

ظرف گرسنگان جهان در مسیر توست

حاتم یکی ز خیل هزاران فـقیر توست

سائل شدن تـفـاخـر ایل و تـبـار ماست            اصلاً همین گداییِ تو کسب و کار ماست

گرد و غبار طوس بر این کوله‌بار ماست            ما اهل مشهـدیم، خـراسان دیار ماست

هرکس که سر به پنجـره‌فـولاد می‌زند

از هـجـر کـاظـمـیـن تو فـریـاد می‌زند

نقّـاره می‌زنـند؛ صدای فـرشـته‌هـاست            آن نفخِ صورِ صبح‌ِ قیامت همین صداست

پای عـلـیـلِ سـائـل تو در پیِ شـفـاست            بـاب الـجـواد؛ بـابِ مـُرادِ دلِ گـداسـت

یک‌ گوشه‌چشم از نظرت را به من ببخش

اذن زیـارت پـدرت را به من بـبـخـش

تـا بــی‌گُـدار پــا بــه رکــاب بــلا زدم            در منـجـلاب معـصیـتم دست و پا زدم

هرگـاه عـمـه جـانِ شـمـا را صدا زدم            انـگـار پـشـتِ پا به همه غـصه‌ها زدم

آقا! اگر به عـشـق تـو گـرمِ تـلاطـمـیم

تحت دعـای حضرت معـصومۀ قـمـیم

شـکـر خـدا کـه بـال زدم در دیــار تـو            جـبـریـل می‌شـوم بـرسـم تـا مـزار تـو

تــمّـارگـونـه سـر بـگـذارم بـه دار تـو            ایـل و تــبـار مـن بـه فــدای تـبــار تـو

گاهی شـهـید خـواهر و گاهی برادریم

بیـمـارهای نـذریِ مـوسی بن جعـفریم

آقـا! مـرا ز جـمع فـقـیـران خود مران            من را هـمان گـدای قـدیـمی خود بدان

گـرد گـنـاه را بـده از شــانـه‌ام تـکــان            تو روضه‌خوان فاطمه‌ای، روضه‌ای بخوان

خـیـلی به حـال مـیـخ کـج در گریستی

آنـقـدر پـای پـهـلـوی مـادر گـریـستی!

بـگـذار ابــتـدای بـهــاران بـخـوانـمـت            بر دشت خشک، لذت باران بخوانمت

گر قصد کرده‌ام که به جان، جان بخوانمت            باید عـلـیِ اکـبـرِ سـلـطـان بـخـوانـمت

صحن شریفِ طوس همان کربلای ماست

پائـینِ پـای مـضجعِ بابات جای ماست

شـکـر خـدا پـدر به غـمـت آشـنـا نـشـد            خیره به طرز رفـتنت از خـیمه‌ها نشد

سر نیـزه‌ای به روی تنت جا به‌جا نشد            حلق‌ت به زورِ لُجّـۀخـون بی‌صدا نشد

هِی سعی می‌کـند بـشود جمع پیکـرش

آه از دل حـسـیـن سـر نـعـشِ اکـبـرش

دلگـیرتر از سیـنۀ تنگـم قـفـسی نیست            در خانـۀ تنهـایی من، هم‌نـفـسی نیست

تنهاتر از این بی‌كسِ دل‌مرده كسی نیست            من یكـسره فریادم و فریاد رسی نیست

در حـسرت آغـاز بـهـار است كـویـرم

جان همۀ شهر به گیسوی تو بسته‌ست            نان همه بر همت بـازوی تو بسته‌ست

بند دل عـیسی به دم هوی تو بسته‌ست            طاقی‌ست دل ما كه به ابروی تو بسته‌ست

با دست تو ورز آمد از آغـاز، خـمیرم

روشـن شــده بـا آمــدنـت دیــدۀ بــابــا            لـبـخـنـد تو شـد سـاحـل آرامـش دریــا

شد بـسـته درِ تـهـمت بی‌پـایـه و بی‌جـا            مبهوت شد از ذرّه‌ای از عـلم تو یحیی

گـفـتی كه من از طـایـفـۀ عـلم غـدیـرم

حرف از علی و آینه‌ها شد، چه به‌جا شد            دستم پُـر بـارانِ دعـا شد، چه به‌جا شد

غم، پشت سرم آبله‌پا شد، چه به‌جا شد            این شعر فقط صرف خدا شد، چه به‌جا شد

از شعلۀ این راز، گُل انداخت ضمیرم

در اين حريم، هيچ‌كسی بی‌مراد نيست            بازار اهل معـرفت اینجا کساد نیست

همواره بی‌حـساب فقـط لطف می‌كـند            بيهـوده نام او كه امامِ "جواد " نيست

ديـدم كه در تـمامی حاجـت‌گـرفـته‌ها            فـرقی ميان مجـتهـد و بی‌سواد نيست

پـرسـيـدم از حـوائج و بـين جـواب‌ها            حتی يكی‌ش، "حاجت ما را نداد"، نيست

نـامـی بـرای درب ورودی مـرقـدش            درخورتر از ورودی "باب المراد" نيست

خـبر آمد نـشـود دست گـدا رد امشب            دیدنی گـشته کـرمخـانۀ مشهـد امشب

ابتران را روی لب نالۀ ممـتـد امشب            کـوثـری آمـده بـا نـام مـحـمـد امـشب

بـاز هـم نـغـمـه لـب آیـۀ اعـطـیـنا شد

صـلـواتـی بـفـرسـتـیـد رضـا بابا شـد

آن که باشد ز هـمه با بـرکـت‌تـر آمـد            یـادگــار خـلـف مــوسـی جـعـفـر آمـد

آنکه او را به جهـان نیست برابر آمد            یک رضاجان دگـر، قـنـد مکـرر آمد

مژده وصل به کنعانِ فراق آمده است

حضرت ضامن آهوی عراق آمده است

آمـده بــاب مــراد هـمـه دنــیـا بـشـود            آمـده تـا هــمـۀ زنــدگـی مــا بــشــود

آمده یـک نـفــره لـشـکـر بـابـا بـشـود            آمـده مـنـتـقـم حـضـرت زهـرا بـشود

چون حسن بر همۀ فاطمیون سالار است

از فلانی و فلانی چه قدَر بیزار است

به کـریمان جهـان داد کرم یـاد، جواد            غالبا بیـشتر از خواهـش ما داد جواد

رمز هر معجـزۀ پنجـره فـولاد، جواد            خـانه آبـاد کـنـد، خـانـه‌اش آبـاد جواد

می‌دهد مثل رضا حـاجت ما، نشـنیده

" گوش این طایفـه آواز گـدا نشـنیده"

حضرت بنـده‌نـواز، ای کـرم رویایی            شرف الشمس جـوانانِ بنی الـزهرایی

از طـفـولـیت خـود نـه، ز ازل آقـایی            حرز دادی به عدویت، چه دل دریایی

تو چه کردی که به تو دشمنت ایمان دارد

این شـفـاخانه برای همه درمـان دارد

حضرت عشق مگر لطف تو پایان دارد؟            با شما نا شـدنی‌ها هـمه امـکـان دارد

خـانـه‌ات ثـانـیه به ثـانیه مهـمان دارد            کاظمینت چه قـدَر بوی خراسان دارد

رو به تو کرد بیابان و گلستان برگشت

مور آمد در این خانه، سلیمان برگشت

دم به دم از تو رسیده است به این دنیا فیض            قطره با فیض نگاهت شده یک دریا فیض

تا ابد گشته ز عـمر کم تو معنا فـیض            لب به گهواره گشا تا ببرد عیسی فیض

آمدی تا که کـنـی راه عـلـی را کـامل

شد ز تـیغ دو دم نطقِ تو رسوا باطل

ای امید همه، دریای کـرامت، الغوث            قمر شمسِ شموس آه ز ظلمت، الغوث

گم شدم، ای پدر هـادی امت، الغـوث            کی رسد پی سحر این شب غیبت، الغوث

غــم گـرفـتـه هـمـه آبــادی مـا را آقـا

بـرســان جـمــعــۀ آزادی مــا را آقــا

آن‌که «کم»ش را نیمه‌شب آورد، دادت            دارد زیـادش مـی‌کـنـد لـطـف زیـادت

آقا منم... آن رختْ‌پاره... پا برهنه...            آن شب، شب‌جمعه مرا که هست یادت!

تـو کـیـسـتـی؟ تـو از کـریـمـان بـلادم            مـن کـیـسـتـم؟ مـن از گـدایـان بـلادت

من از در این خـانـه‌ات جـایی نرفـتـم            پس رو مگردان از گـدای خـانه‌زادت

آن کـه مـرا حـالا مـُریـد تـو نــوشـتـه            حتماً تو را هم می‌نویسد «یا مراد»ت

تو جان مایی، پس بگیر این حق خود را            نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت

تو هر کجا پا می‌نهی هر صبح خورشید            عـرض ارادت مـی‌کـنـد بر بـامـدادت

بـابـای تـو با دیـدن تو گـریـه می‌کـرد            با گـریه لطـف دیگـری دارد عـبـادت

آباء و اجـدادت همه یک یک جـوادند            پس می‌نویـسیـمت جـواد بن الجـوادت

آنـان کـه پـی کـاســبـی رزق حـلالـنـد            تا روز قـیـامـت دَرِ این خـانـه وبـالـند

باید که سر سجده به این خاک بمـالـند            - این‌ها- همه سرچشمۀ آن آب زلالـند

ما را که سلوک علی و آل مرام است

رزقی بجز از سفرۀ ارباب حرام است

ای منـتـظـران مـقـدم مـوعـود مبارک            در مجلستان عطر خوش عود مبارک

میلاد کرم، لطف و عطا، جود مبارک            از بس‌که شد این فاطمه مولود مبارک

ازدست علی هر چـه گـدا تـاج گرفـتند

در عرش ملائک همه معراج گرفـتند

عالم همه پست و پسر فاطـمه بالاست            یک عمر شدم نوکرش، آنقدر که آقاست

از نسل علیّ و نوۀ حضرت موساست            مولام رضـا، او عـلیِ اکـبرِ مـولاست

اســفـنـد بــپـاشـیــد سـر آتـش ایــمــان

او آمده تا کـور کـنـد چـشـم حـسـودان

روئـیـد زِ لب‌های علی اکـبری‌اش گل            چـیـدنـد مـلاک زِ رخ دلـبـری‌اش گـل

از لعـل مـنـاجـاتیِ پـیـغـمـبری‌اش گـل            از سمت پدر گل، نسب مادری‌اش گل

به به! چه گلی آمده در خاطر این باغ

قـنـداقـۀ گـلـپـوش شـده قـبـلـۀ عـشــاق

او عبد خدا بود، در این باره سخن گفت            " لاحول و لا" خواند و به گهواره سخن گفت

پر نور شد آن خانه چو مه پاره سخن گفت            با هر دل بـیـچـارۀ آواره سـخـن گفت:

" تنهـا نه به هر مفـلس در بـند جوادم

حـتـی به امــامــان خــداونـد جــوادم"

خـوب است زِ قـنداقۀ او توشه بگیریم            از مـزرعۀ صورت او خـوشه بگیریم

فیض حرم صاحب شـش‌گوشه بگیریم            روی قـدمـش سر بگـذاریم و بـمـیـریم

چون مرگ به روی قدمش عین حیات است

او منبع جود است و دَلیلُ البرکات است

وَاللهِ بـنـی فـاطـمـه سـرمــایـۀ دیـنــنـد            هم سایه حـق‌نـد وَ هـم سـایـه‌نـشـیـنـنـد

فردوس خـدایـند و بهـشـتـند و بـریـنند            ما رعـیت و ایـنان همه ارباب تریـنند

این‌ها سر شـاخـه رطـب کـال نـدارنـد

اولاد عـلی، طفـل و کـهـنـسال نـدارند

او کودک ارباب ولی شیخُ الائمه است            دشمن شده از جامِ میِ معرفتش مست

خوردند بزرگان همه در بحث به بن بست            پیش پسر شاه خـراسـان شـده‌اند پـست

در محضر او اوج نشیـنان همه پستند

محکوم به درماندگی و عجز و شکستند

در وادی دل وجه خـدا کیست بجز او            دروازه و مـفـتاح دعـا کـیست بجز او

ابن الکرم و ابن سخـا کـیست بجـز او            ابن عـلی و ابن رضا کـیـست بجـز او

او ابن علی، ابن علی، ابن علی‌هاست

آری نهمین معجزۀ حضرت زهراست

او کـارگـشـای گـره روز مـعـاد اسـت            سرچشمۀ جود است و جواد است و جواد است

بر سـفـرۀ او رزق خـداداد زیـاد است            از آمدن ابن رضا، فـاطـمـه شاد است

ما سـایـه‌نـشـیـن کــرم ابـن رضــائـیـم

مـشـتـاق طـواف حـرم ابـن رضـائـیـم

بـایـد که بـسـازیم دوبـاره حـرمـش را            بر عرش رسـانـیم شـکـوه علـمـش را

چون لشگری از شمع بسوزیم غمش را            در روضه بـمـیـرم غـمِ سنّ کـمش را

مـدّاح فـلـک در غــم او زمـزمه دارد

او ارثـیـۀ عــمـر کـم از فـاطـمـه دارد

ای شهریار مملکت بذل و فضل و جود            از ما به آسـتان تو جانـا دو صد درود

تـو شـعـر جـاودانـه جـود و کـرامـتـی            من با کـدام واژه تــوانـم تـو را سرود

سر تا به پا عـنـایـتی و پا به سر کـرم            صدها چو حاتمند به پیش تو در سجود

ای آســمـــان آبـی اقــلـــیــم ارتــضــا            وی زیـنـت و فـروغ ده گـنـبـد کــبـود

هستی جواد و جمله کـریمان روزگار            باشند قـطره‌ای و تو هستی مثـال رود

تو برتر از خـیالی و مافـوق فهم خلـق            باید که وصف حسن ترا از خدا شنود

در بخشش و عطا و سخاوت یگانه‌ای            آری وجـود جـود ز جود تو شد وجود

این بس به شأن تو که جـواد الائمه‌ای            با تو خدا به خلق در مرحـمت گـشـود

مهر و ولای حضرتت اندر قیام حشر            بـاشـد کـلـیـد بـاب بـهـشـت حـق ودود

صد شکر حی لم یزلی را که در جهان            مهر و محبتت شده ما را چو تار و پود

زاهـد اگر خـیـال بـهـشـت بـرین کـنـد            یاسر هوای کوی تو دارد به صد درود

از هر چه به غیر او گـسـستم            دل را به کسی جز او نبـسـتم

من عـاشـق و بـی‌قــرارم امـا            عاشـق‌تر از این کنم که هستم

آهــســتــه کـنــار کـفـشـداری            یک گوشه برای خود نشـسـتم

خود را که دچار خویش دیدم            در آیــنــۀ حــرم شــکــســتــم

بر دفـتـر من نـشـسـت بـیـتـی            بـیـتی که دوبـاره کرد مـسـتـم

تـا ذکــر لـبــم جـــواد بــاشــد

رزق حـــرمــم زیــاد بــاشــد

حرف دل عشق یک کلام است            بر لب صلوات من سلام است

در گوشۀ چشم اشک شوق است            موسـیـقیِ گـریه بی‌کلام است

تـوصیـف جـواد را چه گـویم            ایشان رضوی‌ترین امام است

لطف و کرم و سخا و جودش            لا ینقـطع و علی الـدوام است

دردانـۀ شـاه طــوس خــنـدیـد            برخیز و بیا که بار عام است

تـا ذکــر لـبــم جـــواد بــاشــد

رزق حـــرمــم زیــاد بــاشــد

خــورشــیــد سـر قــرار آمــد            آرامـــش قـــلـــب یـــار آمـــد

امشب خبری‌ست در خراسان            نـــقــاره بـــزن بــهـــار آمـــد

سـلـطـان سـریــر ارتـضـا را            آئـــیـــنـــۀ بــی غــبـــار آمــد

در صحن حـرم دوباره باران            بــا آتــش دل کـــنــــار آمــــد

گــفــتــم بــبــرم دلِ رضـا را            طـبــع غــزلــم بــه کــار آمـد

تـا ذکــر لـبــم جـــواد بــاشــد

رزق حـــرمــم زیــاد بــاشــد

صحرای نگاه من کویری‌ست            دسـتان دلم پر از فـقـیری‌ست

آهـــوی اســـیـــر آســـتـــانــم            آزادی من در این اسیری‌ست

کــار دل مــا فــقــط گــدایــی            کار تو همیشه دستگـیری‌ست

دل را برسـان به کـاظـمـیـنت            بی‌تاب دیار توست دیری‌ست

عـشـق تـو خـلاصـۀ جــوانـی            آرامـشِ روزگـار پـیـری‌سـت

تـا ذکــر لـبــم جـــواد بــاشــد

رزق حـــرمــم زیــاد بــاشــد

غـم کـهـنـۀ در گـلـویـم حــسـیـن اسـت            دم و بـازدم، های و هـویم حسین است

اگـر چــشـم مـن آبــروی مـرا ریـخـت            چه غم؟ بعد از این آبرویم حسین است

بـه دنـبـال نـامـی بـه جـز عـشـقـم امــا            سرانجام هر جست‌ وجـویم حسین است

شـب آرزوهـــا شـب جــمـعــه بــاشــد            و کـتـمـان کـنـم آرزویـم حـسـین است؟

بـه سـجــاده گـفـتـم کـه مـایـل بـیـفــتــد            که از این سحر سمت‌وسویم حسین است

سـرآغـاز عـالـم... سـرانـجـام عـالـم...            خـلاصه بخـواهم بگـویـم، حسین است

به این بغض پنهـان شده در گلـویم            به این اشک‌هـای روان از سـبویم

بـه جـز دیــدنـت آرزویــی نــدارم            شــب آرزوهــا تـــویــی آرزویـــم

به جز از تو خواندن به جز از تو گفتن            چه دارم بخـوانـم چه دارم بـگـویم

نسیـمی ز کـوی تو می‌آمد ای‌کاش            که من هم گـل نـرگـسـت را ببویم

بـیـا تـا کـه در آبــشــار نـگــاهـت            خودم، این دل‌آلـوده را هم بـشـویم

تو آنقدر خوبی که عـمری بدی را            نـیـاورده‌ای هـیچ گـاهـی به رویـم

شـب جـمـعـه‌هـا تـیـر دلـتنگی آرد            غـم دوری از کـربـلا را به سـویم

شب آرزوهـا دعــا کـن بــبــیــنــم            که با قبر شش گوشه در گفت و گویم

ای یار ز دیده گـشته غـائب برگرد            ای هجـر تو اعـظم مصائب برگرد

امشب ز خدا فقـط تو را می‌خواهم            ای آرزوی شـب رغـائـب بـرگـرد

سید سعید شاهچراغی

************
تـسـکـیـن دل اُمِّ مـصـائـب بـرگـرد            ای بر دو جهان امیر و صاحب برگرد

ما مـنـتـظر رؤیـت رویت هـسـتـیم            ای آرزوی شـب رغـائـب بـرگـرد

مهدی ستار زاده

************

با روی سیه به گفت و گویم امشب            شاید نـظـری کـنـی به سویم امشب

ای کاش که این جـمـعـه  بـیایی آقا            ایـن اسـت تــمـام آرزویــم امـشـب

محسن زعفرانیه

************

از درد زمــانـۀ فــلـج مـی‌خــوانــم            از ساحت آخـرین حـجـج می‌خوانم

در خـلـوت لـیـلـةالـرغـائـب قـطـعاً            عَـجّـل لِـوَلـیّـکَ الـفَـرَج می‌خـوانـم

علیرضا خاکساری

************

ای مظهـر مظهـرالعجـایب! الغوث            مظلـوم‌تـرین حاضرِ غایب! الغوث

جـز دیـدن‌ تو چه آرزویـی داریم؟!            ای رغـبت لیـلـة الرغـایب! الغوث

مجتبی خرسندی

باید چه گفت مدحت شاهی عـظیم را؟            کو شعرتر که وصف کند این حریم را؟

کو یک گره که باز نگردد به دست او؟            کو حاجتی که خسته کند این کریم را؟

کوکوکنان نشسته به بامش، مگر کریم            با دست خـویش دانه دهـد یـاکـریم را

هوهوی پرچمش به تقرب کشانده است            تا سامـرا به روی دو زانـو نـسـیـم را

یک جرعه از کنارۀ دریای حکـمتـش            پرورده است حـضرت عبدالعـظیم را

بـا تــیــغ آبـــدیــدۀ نـــور هــدایــتــش            سرکـوب کرده خـدعـۀ قـوم رجـیم را

هـرگز به پـادشـاهی عـالـم نـمی‌دهـیم            حـظـّی که از گـدایـی او مـی‌بـریـم را

مدیون اوست مکتب قرآن و دین حق            در فـتـنه‌ها صراط چـنین مـستـقـیم را

شکست بال و پرش آسمان تکان می‌خورد            ز درد، روی تنش رنگ ارغوان می‌خورد

میان بـسـتـر خود او ز درد می‌پـیـچـیـد            گره بـه کـار اهـالـی آسـمـان می‌خـورد

برای زخـم عـمـیـقـش دوا افـاقـه نکـرد            ز بس که زخم زبان او از این و آن می‌خورد

تو را خدا دگر او را به کوچه‌ها نکشید            خدا نکرده زمین گر در آن میان می‌خورد

جـواب مــادر او را چـگـونـه می‌دادیـد            چه قدر خونِ جگر او ز دست‌تان می‌خورد

میان بستر خود تشنه روضه سر می‌داد            صدای گریه و آهش به گوش جان می‌خورد

چنان ز چوب و لب خشک و خیزران می‌خواند            که گوئیا به لبش چوب خیزران می‌خورد

شبیه جدِّ غـریـبـش چنان به خـاک افتاد            کأنَّ ضربه ز سر نیـزۀ سنان می‌خورد